دنیای پسا کرونا

برای من با یک فیلم شروع شد. فیلمی واقعی که نشان میداد مردم در سرکار یا کنار خیابان ناگهان بر زمین می افتادند. توضیح فیلم خیلی ساده می گفت که یک ویروس جدید در شهر یوهان چین پیدا شده. حس من بعد از دیدن فیلم یک وحشت عجیب بود ولی من هم مثل خیلی ها فکر نمی کردم که یک ویروس نادیدنی زندگی کل مردم دنیا رو در عرض چند ماه زیر و رو کند و حتی زندگی خیلی ها رو بگیرد.

 متآسفانه ایران زودتر از امریکا درگیر این ویروس شد. روزی که اولین کیس رسما توی سن حوزه ثبت شد من خیلی وحشت زده شدم ولی CEO مون به من خندید و همینطور مدیر بازاریابی رفتارهای من که دستام رو مدام می شستم یا ماسک می زدم به سخره گرفت. چندی نگذشت که پوشیدن ماسک اجباری شد و حدودا یک سال بعد از همین زمان هم CEO و هم مدیر بازاریابی تست کوویدشان مثبت شد و روزهای خیلی سختی رو گذروندن. 

امروز که این مطلب رو می نویسم واکسن فایزر رو زدم و امیدوارم خانواده ام در ایران هم خیلی زود واکسن کووید رو بزنن.

کووید هم مثل خیلی ها سایه شومش رو بر سر خانواده ما انداخت. از بیماری خانواده برادرم که خدا رو شکر جان سالم بدر بردند از این ویروس شوم. 

پدر عزیزم دو ماه پیش از پیش ما رفت، نه در اثر این بیماری منحوس ولی دوران قرنطینه دسترسی افراد مسن رو به دکترها سخت کرده و  متآسفانه پدر من هم مستثنی نبود.

امروز روز تولد بابا بود. براش کیک پحته بودم. وقتی از آروین خواستم شمع کیک رو فوت کنه، اونو برداشت برد توی حیاط و جلوی باد نگه داشت و گفت بابا سروش فوتش کن. 

غروب که دلم پر بود از آروین خواستم پیانو بزنه. وقتی باهاش می خوندم: 

وقتی چشمات هم میاد دو ستاره کم میاد می سوزه شبای مهتاب، چشمای بابا توی نظرم بود. با تموم شدن آهنگ یه دفعه آروین روش رو کرد به آسمون و گفت: بابا سروش تولدت مبارک.

رفتن شیرین یک روز بعد از اینکه باهاش حرف زدم، مرگ ایوان چند ساعت بعد از قطع تلفن، خودکشی دختر عموی هومن، ... انگار تمرین از دست دادن آدمهای زندگیم بود ولی وقتی پوری پشت تلفن به من گفت بابا دیگه طاقت نیاورد با تمام وجودم غربت سرد اینجا رو حس کردم. دلم می خواست یه قدرتی من رو از اینجا برمیداشت و مینداخت وسط خونه پدریم.

بابای مهربون و پاکم روانت شاد. همیشه در قلبمی.