خانه ام کجاست؟

23 روز از وداع من با خانواده ام، دوستانم، شهرم، کشورم و هر آنچه که دوست دارم و دوست میدارم، دارم و می خواهم داشته باشم، می گذرد. در عرض این 23 روز اینقدر با محیط جدید، دوستان جدید و تجربه های جدید مشغول بودم که احساس دلتنگی نکردم. اما امشب دلم برای مادرم و بیشتر از همه دستهایش تنگ شده. ساعت سه نیمه شبه ولی من تا صبح برای صحبت با او نمی توانم صبر کنم. 

نمی دانم شاید قطع شدن وایبرم و تغییر شماره وایبر ایرانم به یک شماره خارج از ایران، اولین نشانه هایی است که می گوید دیگر همه داشته هایت عوض می شود حتی شماره ای که بیشتر از 10 سال با آن جستجو میشدی. 

شاید خنده دار است که تغییر یک شماره موبایل اینطور دلتنگت کند اما این تغییر ابتدای تغییر هر آنچه است که تا کنون داشتی، دوستشان داشتی و به آنها عشق می ورزیدی. از سرزمین و زبان تا دوست و هم صحبت، کار و روزمرگی هایت. 

سال 93 برای من سالی پر از تغییر بود، سالی که سه بار تغییر منزل دادم، سالی که بالاخره به تصمیم سخت مهاجرت را اجرایی کردیم. سالی پر از خاطره هایی که خوبهایش انگار بیشتر از بدهایش هستند ولی بدهایش بدجور در وجودم رخنه کرده اند. خاطره وداعهای سخت، خاطره ترک دیار، خاطره خداحافظی با هرآنچه که در این سالها ساختی و داشتی ............ و خوبهایش: خاطره محبت های بی پایان، خاطره دوستی های پایدار، خاطره بدست آمدن دوباره سلامت مادر، خاطره نگهداشت داشته هایت تا آنجا که در توان داری .... 

و من تا ابد عاشق می مانم. عاشق مادرم، خانواده ام، دوستانم و سرزمین اهوراییم.