بغضی که فروخوردیم

از جو شاد و تفریحی قرعه کشی کازینو و دوستانمون برای چند دقیقه جدا شدیم تا غذایی بخوریم و دوباره برگردیم. تا نیمه شب قرعه کشی ادامه داره و چون فردا دوشنبه است دیگه خیابونهای وین خلوت شده. یک دفعه یک پسر جوان موبور با تیپ عالی جلومون رو می گیره و به انگلیسی بهمون میگه که فقط یک دقیقه بایستیم و به یک آهنگ گوش بدیم، هر آهنگی که بخواهیم راک، کلاسیک و .... دوستای هموطنش هم که اتریشی هستند و روی نیمکت نشستن دارن بهش می خندن. انگار داره برای شوخی و مزاح از اعتمادبنفس فوق العاده و قدرت بازاریابیش استفاده می کنه. یک دفعه هومن به دوتا پسر که مظلومانه نشستن و یکی فلوت توی دستشه و دیگری گیتار می گه شما ایرانی هستید؟ اونها هم جواب میدن بله. پسر اتریشی که می بینه ما نظرمون جلب شده و ایستادیم، رو به دو جوون می گه بزنید. اونها شروع می کنن و من که شگفت زده شدم می گم چرا ایرانی نمی زنید؟ ... پسر موبور هی حرف می زنه. تایمر رو نگه داشته که یعنی فقط یک دقیقه وقتمون رو می گیره. می گه ببینید چه زیباست، فکر کنید سر یک میز شام رومانتیک نشستید و این آهنگ زیبا رو گوش می کنید. من امیدوارم این کارها برای پول نباشه، شاید یک جور نظرسنجی برای خوش اومدن مخاطب از آهنگ و ... وقتی پسر موبور همه امیدم رو به سراب تبدیل می کنه و جلد باز ویولون رو نشون میده که چند سنتی توش انداختن، دلم می خواد خفه اش کنم .... وقتی برمی گردم و صورت غمگین هومن رو می بینم که یه اسکناس درشت درآورده می فهمم حالش از من بدتره. بهش می گم چکار می کنی؟ می گه مگه نمی بینی ایرانین؟ بعد پولو می ده به آروین و میگه تو برو بده بابا، من روم نمیشه. پسر موبور تشکر می کنه و داره به وراجی هاش ادامه می ده و ما بدون اینکه حتی نگاهش کنیم راهمون رو می کشیم و می ریم. صدای دو جوون ایرانی که با ذوق و شادی می گن مرسی بچه ها،هم نمی تونه ما رو شاد کنه. می پیچیم توی کوچه ای که مک دونالد هست. هر دو ساکتیم، اما توی این سکوت کرکننده ای که بینمون جاری میشه، صدای شکستن رو واضح می شنوم شکسته شدن قلبمون، فروریختن برج غرورمون و انگار از دست دادن شرف و آبروی ایرانیمون رو .... ای کاش هرگز این صحنه رو نمی دیدیم ای کاش ....