مدرسه
مدرسه هنوز باورم نمیشه امسال باید بری مدرسه. شاید چون اگر ایران بودیم، هنوز توی مهد میرفتی پیش دبستانی. ولی مثل همه چیز مهاجرت، این سختی زودهنگام رو هم باید براش چاره اندیشی کنم.
چقدر سال گذشته از بابت مهدکودکت خیالم راحت بود و بیشترین چیزی که بهم آرامش میداد یک مربی فوق العاده دانا و دلسوز بود که همیشه دعاش می کنم. اعتماد بنفس الان و روابط عمومی خوبت رو مدیون اون هستی.
هرچقدر سال گذشته از این بابت آسوده خاطر بودم الان آشفته خیالم. چی پیش میاد؟ اصلا تو قبول می کنی به محیطی پا بزاری که زبون همکلاسی هات رو نمی فهمی؟ من باید چه برخوردی داشته باشم اگر که از پذیرش محیط جدید سر باز زدی؟ ؟؟؟؟
اینجا توی اتریش دوستای ایرانی زیادی داری، ولی امریکا اینقدر دوست ایرانی نخواهی داشت. اونموقع است که من نمی دونم با دلتنگی های تو چکار باید بکنم؟
این آینده غیرقابل پیش بینی در هر مسآله ای، به نظر من بدترین و سخت ترین قسمت مهاجرته.
اولین بار کلمه مهاجر رو توی کتاب دوم یا سوم دبستان شنیدم. درسی درباره مهاجرت پرستوها.
و امروز من خودم یک مهاجر هستم، یک انسان مهاجر .....
