وین

وین شهر سگ و سیگار و سرما   باد و باران و بوسه 

این قشنگ ترین توصیفیه که درباره وین می شه گفت. اما بیشترین چیزی که من رو به اینجا علاقمند می کنه، آرامش فوق العاده زیادش هست. وقتی در خیابانهای وین قدم می زنی شاید ساختمانهای خیلی تجملی و مدرن نبینی ولی پشت مجسمه های ایستاده انگار شهری با کوهی از آرامش خوابیده. 

اینجا انسان های آرامشی وصف ناشدنی دارند. من تا امروز حتی یک بار دعوا ندیدم. آدمها با آرامش سر کار می روند و عصرها به کافه نشینی می پردازند. حتی بچه های اینجا آرومتر از بچه های ایرانی هستند. من اوایل که با آروین توی خیابون خای اینجا راه می رفتم از نگاههای متعجب مردم ناراحت میشدم. اما الان علتش رو می فهمم. چون بچه های اینجا اصلا شیطنت های یک بچه ایرانی را ندارند. حتی از آدم ها هم که بگذری، سگ ها هم اینجا انگار خوی وحشی ندارند. من یک بار هم تا به امروز صدای واق سگی را نشنیدم. 

این آرامش به من و خانواده من هم سرایت کرده. این روزها روزهای خوبی را پشت سر می گذاریم. فکر کنم امروز برای اولین بار بعد از دوماه و نیم اقامت در این شهر به تنهایی و سه نفری به گردش رفتیم، اون هم چون عمو بهروز مریض شده بود و خاله مژده مجبور شده بود پرستاری کنه، قرار گردشمون کنسل شد و سه تایی به پراتر رفتیم. 

این شهر زیبا، با مکان های دیدنی فراوانش که حتی یک روز مرا بی نصیب نگذاشته، خاطراتی عالی برای من در این برهه از زندگیم داشته است.