نوستالژی

توی روزمرگی روزها، لحظه هایی هست که متفاوت از زمان های دیگه است. مثل لبخند سحرگاهی فرزند دلبندت، خداحافظی ازش برای دوری چند ساعته و بوسه هایی که توی هوا و از پشت شیشه ماشین نثارت می کنه و .... 

شاید این برای دیگران خیلی خنده دار بیاد ولی ده بیست سی چهل .... لحظه منو عوض می کنه. 

نزدیک پایان وقت اداری، دیگه فرصتی دارم برای آخرین حساب و کتابای بانک. پس از 8 ساعت شنیدن مداوم واژه هایی که به زبان مادری من نیست، حالا لحظه ای در اختیارم هست که باید به تنهایی گزارش روزانه ام را محاسبه کنم. زیر لب طوری که خودم صدای خودم را می شنوم شروع به ده بیست سی چهل ... شمردن می کنم. از آهنگ صدای خودم و واژه های فارسی، حالم عوض میشه.  

توی روز خیلی پیش نمیاد فرصت فکر کردن به سرزمین مادری و ... رو داشته باشم و چون کارم رو دوست دارم غرق اون میشم ولی این لحظه، نمی دونم چرا بقض گلوم رو می گیری و احساس دلتنگی می کنم. 

هیچوقت فکر نمی کردم یک شمارش ساده به زبان مادری، منو دلتنگ کنه. 

گاهی کم اهمیت ترین چیزها، لحظه های زندگیت رو متفاوت می کنن.